Is het jou wel eens overkomen; dat je iets vertelt over je hond, en dat iemand reageert van: ‘je hond is geen mens hoor!’. Maar hoe sta ik nu in die discussie? Of in de maatschappelijke tendens waarin we zeggen dat we hondvriendelijker zijn geworden, maar waarin het aantal bijtincidenten niks minder wordt. Wat gaat er mis?
Even voorop gesteld: we doen veel dingen goed. En we bedoelen het ook allemaal goed. En weet je wat het gekke is? De mensen die zeggen dat je een hond ‘normaal’ moet behandelen, zijn soms degenen die dat het minste doen. Want ik ben het met iedereen eens dat je hond een hond is, en geen mens. Maar… dan moet je jouw hond ook geen menselijke gedachtes, menselijk gedrag en menselijke reacties toedichten.
Een hond is een hond.
Hij wordt het gelukkigst als hij van jou gewoon hond mag zijn.
En als baas wordt jij het gelukkigst als hij zich als een zelfverzekerde hond gedraagt.
Daarvoor heeft hij jou nodig. Om hem te steunen, te zien, te snappen wat hij nodig heeft van jou. En als jij die steun geeft, steeds weer, en de hond voelt zich begrepen, gehoord en gezien? Dan doet hij alles voor je. Op zijn eigen hondse manier. Met de beste bedoelingen. En omdat jij hem snapt, geniet jij van al dat gedrag wat je wél wenst en sommige dingen buig je een beetje om. Iedereen blij!
Merk je dat jijzelf ook last hebt van onzekerheid, juist met al die hondenbaasjes om je heen die het zoveel beter lijken te weten? Misschien wordt het tijd dat jij ook gezien & gehoord wordt, zodat je jezelf beter begrijpt en kunt ondersteunen? Weet je dat ik ook mensencoach, met mijn eigen hond die jou spiegelt? Kijk hier voor meer info.